Onlangs schafte ik een boom aan. Het soort wat je dwingt 
klein te blijven zonder dat het rebelleert. Het houdt 
geen dagboek bij over baas in eigen bast zijn of over 
de mogelijkheid zijn bladranden te slijpen 

zodat ik mijn vingers eraan zou snijden. Er zit een zekere traagheid 
in zijn reikwijdte en ik speur hard naar metaforen over 
kostbaar klein leven maar verval in clichés geput uit Wikipedia- 
gegevens over vruchtbare gronden en mestkevers. 

Naast de boom zou ik een Instagram-account onderhouden. 
Omdat zijn groei zich slechts traag laat registreren 
zou ik over een jaar of drie pas weer een waardige post 
met jullie kunnen delen. Daarvan kreeg ik het benauwd 

wat nou als Instagram stopt met bestaan over een jaar 
of drie. Wat dan met al mijn content en wat dan met de boom
in het algemeen. Overleefd hij het wel tot die tijd anders
sta ik mooi voor paal en heb ik al mijn trouwe volgers 

hun bonsaiboomkijktijd vergald. Aldus geschiedde 
geen eigen kanaal wel een update vanuit de boom:
‘Het gaat goed met me.’ Mijmerend aan zijn wortelvoet 
schreef ik een gedicht voor hem het gaat als volgt: 

Larix kaempferi 
leef
langer 
kort