Het lijkt er op dat we voorlopig in onze home-offices verder tikken. Met een paar boeken verhoog ik m’n laptop, en stop een extra kussentje onder m’n kont. De dependance is geopend.

En toch, een leven als thuiswerker, dat gaat ook niet over rozen. Je moet weten, in het pre-corona tijdperk had ik wat spullen besteld. Die hadden dan wel ergens in Italië wat vertraging opgelopen, maar werden vandaag toch echt bezorgd.

Ik krijg een mailtje, ‘De bezorger is onderweg’, even later gaat de bel. Ik spot een wat oudere bezorger door het kijkertje in de deur. Shit, wat doe ik nu? Ik wil de beste man niet ziek maken. Toch, zou hij hetzelfde denken? In m’n hoofd roep ik naar hem door de brievenbus: Zet maar neer hoor, ik pak ‘t zo zelf wel. Dat staat ook weer zo afstandelijk.

Dan flappert er opeens een klepje heen en weer, en voelt die beste man zich nog meer verstoten. Waarna er misschien alsnog spuug op hem belandt en hij tegen de tijd dat ik dit stukje af heb, ergens op de IC ligt. Hartstikke cru allemaal en vrij visueel en onwerkelijk ja. Dus ik doe toch maar de deur open.

De man wendt zijn blik af, en reikt zo ver als hij kan het pakket toe. Even vrees ik dat hij zijn schouder ontwricht, maar het lijkt tot dusver goed te gaan.

Ik bedank hem, en wens hem sterkte op zijn route. Hij bedankt, starend naar de stoeptegels. Een paar telen later loop ik de trap op met een bak thee, en het pakket. Dit is waarschijnlijk het gevaarlijkste wat ik vandaag onderneem. Met een bakje heet water de trap op sprinten. Terwijl die arme man mijn koopdrang nog steeds aan het vervullen is.

Toch, hebben we ‘t allemaal op onze eigen manier te verduren. Ik denk aan Brené Brown die het mooier verwoordde,’we staan allemaal in de arena.’ Een arena, precies zo kan het wel voelen.

Eentje waarin mensen volop de straat op gaan, om daarna in een boog om elkaar heen te lopen. Waarin mensen en masse steun betuigen, klappen en huilen.

Niet omdat we niet anders willen, maar omdat we doen wat we kunnen. Omdat we ook het geluk hebben ons veilig terug te trekken als het kan. Om van daaruit, nog steeds onze beste zelf te kunnen zijn. Dus pas op met hete thee, en bestel niet teveel spulletjes.