Je verzamelt afslagen naar viaductfeesten en URL’s met recepten 
voor wanneer we naar buiten mogen. 
Verstopt ze onder je nagels. 

Heel voorzichtig – vezel voor vezel – valt onze kroon af. Ze is groen en 
vol mos en heeft tijd gehad zich vast te bijten. 
Mos heeft ook pootjes 

om zichzelf vast te grijpen. Toch, wat heb je aan pootjes 
als je niet lopen kunt. Kijk ons krabben 
aan de binnenkant van onze ogen. 

Oogklep als bladmoes waaraan je nerf noch twijg herkent. We zijn bijna 
onszelf. De kunst een strip woorden uit te drukken en tot een zin 
te slikken zit ver weg. Voorzichtig, 

we zijn lichtwenners. Eet veel groen om dit weer tot een rode binnenkant 
te maken. Iets met het ijzer. Een mens lijdt nou eenmaal aan chronische 
chlorofyllie: een verlangen naar de rand van groen of de rand van een ander 

die verlangt naar de rand van groen. Nippen aan een oog wat zorgt voor 
nog meer kleine groene ogen na een maand of negen. Want zeg nou zelf, 
wie wil nou wél tot de categorie overig behoren? 

Lauwe zomeravonden vol glasgras liggen op ijs en we vinden 
nog maar net de afslag naar elkaar terug. Daar was je gebleven. 
Ik geloof dat ik je dag heb.