Mezelf van bureau naar keukentafel en terug sjouwen maakt de lucht stijf en dwingt me iedere dag op dezelfde tijd naar buiten voor een rondje door het dorp. Verderop speelt de buurman een potje stoepranden met zichzelf. Hij gooit de bal, de rand geeft antwoord. Een eenvoudig spel wat er voor zorgt dat hij de nare gedachten richting zijn thuisblijvende kinderen op tijd uitroeit. In het naderen is het hem al vier keer gelukt. Achter hem in de betegelde voortuin omklemt zijn vrouw een bak gemberthee. Ze heeft haar laptop op schoot en de headset op.

‘Kun jij de targets van Q4 nog in het slide deck stoppen? Ik heb het idee dat deze het board echt over de edge zullen helpen.’

Een jaar geleden was dit een volstrekt futuristisch beeld. Nu vraag ik me alleen maar af hoe de rand van Q4 er uit zal zien voor de buurvrouw en of het samenvalt met het stippen zetten van buurman.

‘En buurman, al gek geworden daar binnen?’

Ik haal vragend mijn schouders op, en roep zijn bewegende lippen een halt toe. Ik plug mijn interesse in op nummer 7, pauzeer de podcast over een ecologische aanvliegroute voor corona en de wereldeconomie. De buurman herhaalt zijn vraag.
‘Ach, binnen de muren van ons huis is het goed vertoeven. Het is in het schedelpannetje dat het wel eens nauw wil worden.’
Ik tik twee keer kort met mijn wijsvinger tegen mijn slaap aan.

‘Helemaal juist wat je daar zegt.’

Ik blijf op gepaste afstand, want de buurt volgt met microscopische lenzen en microfoontjes elk gesprek. Na het mondiaal op de pauzeknop rammen is me duidelijk geworden dat we terugvallen tot de essentie. Interesse tonen in elkaars holen en de manier we ons daar in en rond bewegen.
Buurman trapt uit kolere de bal met een mokerslag tegen de stoeprand, waarna deze tegen de stoelrand van de buurvrouw op knalt. Thee gutst over de rand van haar #girlboss-mok, zij slaakt een gil maar haar hand lijkt ongedeerd. Hij schrikt van zijn doen, maar buurvrouw zoekt geen toenadering. Ze sprint naar binnen, en knalt de deur achter zich dicht.

‘Gelukkig heb ik de sleutel bij.’

Buurman zucht zich een weg richting een gesprek. Ik trek m’n wenkbrauwen op met holle handen, mijn schedel open voor zijn relaas.
‘Kijk buurman moet je horen. Je weet dat ik m’n brood verdien als documentaire fotograaf, niet? Ik heb al weken geen plaat gemaakt. Ik kan nergens heen. Hier en daar een klus voor het lokale suffertje is geen walhalla, geloof me. Maar het betaald wel de rekeningen. Snap je? Ik word letterlijk gek hier binnen.’
Ik knik, zet een stap in zijn richting.

‘Buurman moet je horen. We dansen allemaal om de karkassen heen. De kop en staart zitten er allemaal nog aan, alleen beweegt het al lang niet meer. Dus trek maar goeie dansschoenen aan. Al eens aan een podcast gedacht? Die schijnen het goed te doen nu.’

Hij kijkt me glazig aan en mist een terugkaatsende bal. Een bloedneus vlekt het leer rood. Geraakt door het karkas, want het wil nog bloeden, ook al begint de temperatuur stevig te dalen.

‘Ik zou de buurvrouw maar even naar die neus laten kijken. Goed, ik ga maar eens op huis aan. Een potje tafelranden met mezelf afmaken.’