Hopelijk lees je dit stukje in een overvolle trein. Tot die tijd werkt de wereld thuis. Ik tuur vanuit mijn bivak-kantoor naar lege passerende bussen. Ik besef me dat ik al die tijd onder de mensen was, en ben voor het eerst sinds lange tijd akelig alleen.

Werken gaat vooralsnog goed. Collega’s prijzen elkaar de pan uit over hoe goed we werken via de ether.

Ik krijg veel foto’s doorgestuurd van thuiswerkplekken. Bakjes gezonde lunch, selfies in vogelperspectief, een kroelende kat op schoot. Op de achtergrond een stapel correcte linkse magazines, een immense bos bloemen op tafel.

Kijk, het gaat goed met me.

Opgesloten in m’n cocon, beantwoord ik tot wel zes telefoontjes per dag. Tussendoor bekijk ik 15 corona-memes, zet 5 bakken thee en maak 2 bakjes yoghurt. M’n to-do list is rond 4 uur al leeg. We zijn zo weer 1 dag verder. Tussen calls door doe ik wat afwas, en ik voel me ongelooflijk productief.

Toch, elke minuut in m’n eentje, maak ik heel bewust me. De opties zijn eindeloos. Zal ik nog een boterham met pindakaas smeren? Die energie heb ik toch niet echt nodig vandaag. Nee, dat is ook weer zo. Of zal ik eíndelijk eens de foto’s van de laatste drie vakanties ordenen? Lijkt me geen goed idee, straks komt m’n manager er achter.

In de middag maak ‘k een rondje door een verlaten buurt. Heel even dacht ik alleen te zijn op straat, maar het krioelt van de wandelaars.

We willen vooral laten zien hoe goed we bezig zijn. Een beetje mens zijn. Elke minuut verantwoord werk uitvoeren, laten zien dat we bereikbaar zijn, via de mail, telefoon of chat, het is bijna niet te doen.

Daarbuiten zelfs nog zonder schuld (en met gevaar voor eigen leven) een rondje wandelen na de lunch. Waar we anders nooit tijd en zin voor hadden, lijkt opeens bij het corona-pakket aan maatregelen te horen. Ritme houden, voldoende bewegen en goed eten.

Mijn buurtje verstopt zich dan wel achter de gordijnen, maar wacht stiekem tot de storm gaat liggen. Tot de tijd komt dat we ons hoofdschuddend afvragen, waarom we in godsnaam 120 rollen WC-papier in de voorraadkast hebben staan.

Al dat thuiswerken haalt alles in jezelf naar boven. Dus laat het vooral niet zakken, als we weer allemaal de wijde wereld in mogen.