Vorige week voegde ik een paar nieuwe sneakers aan m’n collectie toe. Daar komt altijd een heel ritueel bij kijken. Nadat ik de doos voorzichtig open maak, maak ik beide veters los en strik de schoenen opnieuw. Het idee dat ik ze zelf aansnoer, versterkt de band die we hebben. Hierna rennen we samen (that is, m’n sneakers en ik) de trap op en af, en gaan lekker in de bank liggen.

De eerste week behandel ik ze als luxe pantoffels, en mogen ze niet het huis uit. M’n vrouw grinnikt, geniet stiekem van mijn neurotische ritueeltjes.

Voordat we een rondje maken, grijp ik onder het aanrecht de beschermende waterdichtspray. Het label op het blik beloofd ze permanent waterdicht te maken. Een idee waar ik graag voor betaal. Alles onder het mom baat het niet, schaadt het niet.

In de achtertuin spray ik zowel binnen- als buitenkant helemaal stijf met dat spul. M’n neus vol met een chemische kauwgomlucht. De eerste week ben ik altijd erg voorzichtig, op m’n hoede met alles wat ook maar enigszins vlekken kan.

Denk je dat ze goed beschermd zijn? vraag ik haar twijfelachtig.

Natuurlijk. Er kan ze niks overkomen.

We maken een rondje op de fiets, en ik let even niet op. Met beide wielen ploeg ik door een diepe plas. Net te laat til ik m’n voeten van de pedalen. Modder overspoelt m’n frisse patta’s. Het stroomt langs de vetergaatjes naar binnen. Ik wist dat dit kon gebeuren, maar loog mezelf gerust.

We fietsen terug van het bezoekje aan onze ouders. Ik met natte sokken, geruïneerde sneakers en vergalde moraal. Allebei in hele andere sferen dan voorheen. Thuis wassen we direct onze handen.

Denk je dat ze goed beschermd zijn? vraagt ze mij twijfelachtig.

Natuurlijk. Er kan ze niks overkomen.

M’n neus vol met een chemische kauwgomlucht. Modder overspoelt m’n brein. Het stroomt langs m’n oren naar binnen.

Ik lieg mezelf liever gerust.